[2015-01-24] Plakkerig kleeft het speciale buideltje aan mijn zij. De hitte. Of nee, de luchtvochtigheid het meest, of dan toch die aangepraatte - en ondertussen meer dan ingebeelde - angst voor de straten van Sao Paolo?
Een onknipbaar koord. Verkocht als sterk pluspunt aan mijn buideltje. Ondertussen twijfel ik hieraan. Ik stel me al voor hoe ik me onhandig met mouw en al uit mijn buideltje wurm, onder schot gehouden door een mes of ander moordgraag wapen. Of erger. Geeft dat onbreekbare koord ze juist geen excuus om mijn hoofd van romp te scheiden, als ware ik een kindersurprise-ei waar je maar gauw doorheen bijt om bij het cadeautjes (de “surprise”) te komen?
Overal zie ik mensen om mij heen die het vluchtig bezoeken van andermans zakken tot kunst hebben verheven. Dan realiseer ik mij dat ik nu pas op het vliegveld van Sao Paolo sta. Een onaangenaam onrepresentatieve steekproef van mensen. Gunstig of ongunstig? Zie ik spoken?
Hoe verdeel ik mijn geld over mijn zakken en buidel? Half-half? Of niet? En mijn pinpas en bankpas..? En mijn paspoort dan..?! Zit mijn tas eigenlijk wel dicht..
Gelukkig heb ik van een goede vriend van mij het beste advies, meegenomen uit Johannesburg, dat je kan hebben met plekken die zulke reputaties hebben: “wat ze ook van je afpakken, laat het niet je reislust of plezier zijn”. Nu voelt mijn buideltje al minder als een keten, maar als een verlossing; we gaan immers samen de wereld verkennen!
Figuur gemaakt en beschikbaar gesteld door Twitter via Flaticon