Nepalese vooroordelen
[2018-08-03]Lang, lang geleden, in een landje heel ver weg, bevond ik mij op een berg. Vaak met zweet doordrenkte kleding.
De Nepalezen noemen dit landje, dat 4x groter is dan Nederlandje, het hunne. Mijn reisgenoot en ik waren de weg bijster, midden in een klein bamboebos, bijna boven de wolken. Waar waren die Sjerpa’s en dragers als je ze echt nodig had?
Zoals alle andere Nederlanders hadden we bespaard op dit type ondersteunend personeel: we vertrouwden op ons eigen, feilloze richtingsgevoel (‘de enige weg is toch: naar boven’) en droegen onze eigen tassen zelf. We moesten maar accepteren dat we geen tolk hadden (Dat ik met mijn halfchineesheid kon infiltreren kon ik met mijn lengte van bijna 1.95m en 100kg wel vergeten.)
Ik begon dorst te krijgen en nam een slok water. Mijn reisgenoot slaakte een kreet, want hij zag anderen. Hopelijk toeristen die wel geïnvesteerd hadden in een gids. Hij liep ze gauw tegemoet, gewapend met zijn beste glimlach. Een kleine groep Japanse Amerikanen spoot ons tegemoet. Mijn reisgenoot werd hartelijk begroet. Ik niet, want ik was niet zo vlug als mijn reisgenoot.
Mijn reisgenoot, een beetje overrompeld van alle vriendelijkheid vroeg of de Japanse Amerikanen ons de weg naar het spreekwoordelijke Hamelen konden wijzen. De groep, en één dame in het bijzonder, uitte dat ze het antwoord hierop niet wist, maar wees meteen naar mij. “Waarom vragen we het die drager daar niet?”. Dat sommige mensen mij verwarren met de Nepalezen begrijp ik al met moeite, maar van mede nep-aziaten had ik toch beter verwacht.
Figuur gemaakt en beschikbaar gesteld door Business Dubai via Flaticon