gecultiveerd avontuurlijk
[2018-09-07] De digitale nomade heeft maar weinig nodig om te overleven. De laptop (liefst met schijnende äpple), koffie in een hippe nonchalante ‘tent’ en wifi. De ‘tent’ waar ik nu zit is een echte idylle met al het water en de rotspartijen. De Zweedse variant van Anton Pieck zou haar kwasten erbij aflikken. Nu kan ik ervan genieten. Een kwartiertje eerder was het wel eventjes anders.
Mijn ooit nette schoenen raken een beetje bemodderd. Ze zweven door de lucht, samen met de rest van mijn lichaam. Met een doffe bons kom ik op mijn twee schoenen terecht, die hier niet voor gemaakt zijn. Leuk, zo’n omweg naar de koffietent waar ik nog even aan mijn jongste paper wil werken en de zure kritieken wil lezen op het lokale nieuws in Utrecht. Ik wip mijn bril recht op mijn neus. Waarom zweten mensen ook alweer?
Ik klauter verder over de rotsen. Dit parkje is wel wat avontuurlijker dan ik dacht. Zo doen ze dat in Scandinavië. Gecultiveerde wildernis. Het is een beetje zoals in een kettingbotsing terechtkomen, in een Volvo. Je voelt de adrenaline, maar echt onveilig wordt het nooit. Ik krijg dorst en vraag me af of ik nog email heb, zoals dat gaat. Ik ga een rotsig hoekje om en ruik kaneelbroodjes.
Ik kom aan bij het koffietentje aan het water. “Jag skulle wilja ha kaffet och .. eh .. cinnamonbun. Tag so mykket.” Klinkt het in mijn beste duolingo-Zweeds. Ik ontvang de zoetigheid met een wederzijdse glimlach. Nog één ding (naast koffie) voordat ik kan knallen: Ik vraag om het wifiwachtwoord. Taalbarriereloos krijg ik het antwoord. Het is er idyllisch en.. wifiloos. Dat is me toch iets té avontuurlijk.
Figuur gemaakt en beschikbaar gesteld door Freepic via Flaticon